Badania wykopaliskowe potwierdziły, że pierwsze ślady osadnictwa we Lwowie datuje się ok. V wieku. Ówczesny gród mógł należeć do plemienia Białych Chorwatów. Pierwsza pisemna wzmianka o tych terenach to pochód na „Lachów” Włodzimierza Wielkiego 981 r. w wyniku którego przyłączono do Rusi Przemyśl i Czerwień. Najczęściej wśród polskich historyków występuje pogląd, że tereny należały do plemienia Lędzian. Czasami jednak pojawiają się teorie, że ziemia lwowska i przemyska były zależne od państwa czeskiego, gdyż dopiero po 990 czeskie wojska wyszły z Krakowa. W 1084 roku po rozdrobnieniu dzielnicowym na Rusi stworzono Księstwo Halickie, którego Lwów po założeniu miasta został stolicą. Pierwsza pisemna wzmianka o Lwowie to rok 1256, która mówi, że płonął Chełm a jego pożar było widać z bram miasta, co świadczy, że samo miasto istniało wcześniej. Miasto założył Daniel Halicki ku czci swojego najstarszego syna Lwa. Istnieją również teorie, że Lwów założono w roku 1247 roku na cześć ślubu Lwa Daniłowicza z węgierską królową Konstancją, córką Beli IV. Miasto leżało na szlaku handlowym z Azji do Europy zachodniej.

Lwów jest miejscem, gdzie zabawa doskonale wpisuje się w krajobraz miasta. Źródła tego można szukać w subkulturze batiarów, którzy starali się zawsze być weseli. Batiar z języka węgierskiego oznacza uzbrojonego chuligana ale we Lwowie tak określano typ człowieka i określenie to nie wiązało się w żaden sposób z agresją lecz z pogodą ducha. Batiarami mogli być zarówno ludzie mający arystokratyczne korzenie jak i dół społeczny. Mieli swój kodeks honorowy, swoją gwarę ale na pierwszym miejscu stawiali dobrą zabawę i żarty. Śmiało można stwierdzić, że duch batiarski we Lwowie nie zaginął i w dalszym ciągu ma się dobrze. Epoka ZSSR próbowała walczyć z zachowaniami Lwowian i sprowadzić ich na "właściwą ścieżkę" lecz była to przysłowiowa walka z wiatrakami. Batiarski duch miasta dał podwaliny do powstania wielu ciekawych lokali, które obowiązkowo trzeba odwiedzić podczas wycieczki do Lwowa. Dla smakoszy złotego trunku można śmiało zarezerwować więcej dni na lwowskiej starówce.... 

Mówi się czasem, że przypadek jest ojcem wynalazków. Czy tak możemy powiedzieć o lampie naftowej? Według wielu mieszkańców Lwowa tak właśnie było w przypadku eksperymentów Jana Zeha i Ignacego Łukasiewicza. Powszechne jest twierdzenie, że bardzo chcieli z nafty zrobić spirytus ale nie do końca im się udało. Jedno jest pewne, że ich wynalazek zrewolucjonizował ówczesny świat. Historia zaczyna się w roku 1853, kiedy dwóch pracowników apteki Piotra Mikolascha "Pod złotą gwiazdą" usilnie pracowało nad oczyszczeniem nafty, która w tamtych czasach bardziej kojarzyła się ze smarowaniem zawiasów albo kół w wozie, żeby nie skrzypiały, niż tym co myślimy o nafcie obecnie. Jan Zeh i Ignacy Łukasiewicz jeszcze w tym roku otrzymali austriacki patent na swój wynalazek. Po otrzymaniu patentu Zeh otworzył swoją rafinerię. Zapotrzebowanie na naftę bardzo zaczęło wzrastać, gdy lwowski blacharz Adam Bartkowski zrobił w swym zakładzie pierwszą lampę naftową. Na początku oświetlała ona samą aptekę, a później oświetlano nią oddział chirurgii łyczakowskiego szpitala, gdzie lekarz Zaorski przeprowadził pierwszą po zmroku operację.

Lwów, który jest obecnie jednym z najważniejszych miast Ukrainy, długi czas znajdował się pod Panowaniem Polski i Austro-Węgier co miało duży wpływ na jego architekturę. Polska obecność zaczyna się od 1340 roku kiedy bezpotomnie ginie Jerzy II Trojdenowicz. Kazimierz Wielki, który był spokrewniony z Jerzym II zdobywa miasto ale nie udaje mu się długo go utrzymać i do 1349 rządzi Dmytro Detko. Wewnętrzne rozgrywki wśród bojarów również osłabiają państwo Halicko-Wołyńskie.