Badania wykopaliskowe potwierdziły, że pierwsze ślady osadnictwa we Lwowie datuje się ok. V wieku. Ówczesny gród mógł należeć do plemienia Białych Chorwatów. Pierwsza pisemna wzmianka o tych terenach to pochód na „Lachów” Włodzimierza Wielkiego 981 r. w wyniku którego przyłączono do Rusi Przemyśl i Czerwień. Najczęściej wśród polskich historyków występuje pogląd, że tereny należały do plemienia Lędzian. Czasami jednak pojawiają się teorie, że ziemia lwowska i przemyska były zależne od państwa czeskiego, gdyż dopiero po 990 czeskie wojska wyszły z Krakowa. W 1084 roku po rozdrobnieniu dzielnicowym na Rusi stworzono Księstwo Halickie, którego Lwów po założeniu miasta został stolicą. Pierwsza pisemna wzmianka o Lwowie to rok 1256, która mówi, że płonął Chełm a jego pożar było widać z bram miasta, co świadczy, że samo miasto istniało wcześniej. Miasto założył Daniel Halicki ku czci swojego najstarszego syna Lwa. Istnieją również teorie, że Lwów założono w roku 1247 roku na cześć ślubu Lwa Daniłowicza z węgierską królową Konstancją, córką Beli IV. Miasto leżało na szlaku handlowym z Azji do Europy zachodniej.
W tamtych czasach nad miastem górował Wysoki Zamek a umocniony gród znajdował się w okolicy dzisiejszego Starego Rynku. Tam również znajdował się Niski Zamek, który był rezydencją kniaziów. Dynastie ruskie panują we Lwowie do roku 1340 kiedy umiera bezpotomnie Jerzy II Trojdenowicz. Wołyńscy bojarzy wysuwają w tym czasie na tron księcia Lubarta. O Przemyśl i Lwów upomniał się również Kazimierz Wielki, który ostatecznie w 1349 roku przyłączył te ziemie do Polski. Państwo Halickie przyłączono na prawach autonomii i rozpoczyna się budowa nowego gotyckiego grodu. Do budowy ściągnięto Niemców, który w średniowieczu stanowili duży odsetek ludności miasta. W 1356 roku Lwów otrzymuje prawa magdeburskie. W 1370 dochodzi do ugody między Kazimierzem Wielkim a Ludwikiem I Wielkim do ugody i na kilkanaście lat Galicja trafia pod panowanie węgierskie. Królowa Jadwiga wciąga ziemie z powrotem do Polski. Ważną datą jest rok 1379 kiedy Lwów otrzymuje prawo składu. W 1434 roku zlikwidowano ruską autonomię i w jej miejsce powołano Województwo Ruskie ze stolicą we Lwowie. Miasto rozwijało się i rosło w siłę, gdyż przez Lwów przechodziły szlaki wiodące z Azji do Europy Zachodniej. Gdy Imperium Osmańskie zaczęło swoją ekspansję do miasta zajeżdżało mniej kupców. W 1527 roku wybuchł wielki pożar który strawił większą część miasta. Do odbudowy gotyckiej starówki ściągnięto architektów z Włoch. Jenak stylem, który dominował przy odbudowie był renesans. Gospodarka miasta zaczęła lepiej funkcjonować, gdyż wytworzyło się własne wyrobnictwo. Miasto eksportowało takie produkty jak sobole, ryby czy wosk. W roku 1630 w mieście mieszkało ok. 30 tyś. ludzi. W 1661 roku miasto kolegium jezuickie otrzymało status uniwersytetu.
Ludność Lwowa
Ludność Lwowa wynosiła ok 30 tyś w roku 1630 i miasto stało się wielkim handlowo-rzemieślniczym centrum. Rzemieślnicy byli zrzeszeni w 33 cechach i pracowało w nich 133 majstrów. Zaczęto budowy wielu kamienic i świątyń, które dziś są zaliczone do pereł z epoki renesansu i są nieodłącznym punktem wycieczki – m.in. Ryek, nawa cerkwi uspeńskiej czy synagoga Złota Róża. W mieście rozpowszechniło się bnudownictwo typu „burgerhausen”, które Galicjanie określali jako domy mieszczańskie – najczęściej dwu lub trzypiętrowe na kształt prostokąta z podwórkiem wewnątrz. System podziału wnętrza można było odczytać na fasadzie budynku, gdzie balustrady miały kształt lwa albo liścia akantu. Na powierzchniach gładkich wykładano mozaiki o tematyce antycznej. Często pojawiały się motywy związane z delfinami, Merkurym czy rogiem obfitości albo gołębiami, które symbolizowały pokój. Część budynków zachowała się do naszych czasów. To były złote czasy dla miasta. Przed ratuszem handlowali kupcy z Mołdawii, Wołoszczyzny, Węgier, Włoch, Turcji. Sprzedawano sukno, wyroby metalowe z Izraela, lustra, aksamit, wino czy dywany.
Więcej informacji na temat Lwowa, dowiedzą się Państwo w trakcie wycieczki na Ukrainę - na którą serdecznie zapraszamy.
ULUBIONE: 
